Προς τους συναδέλφους αντιπροσώπους
του 30ου Συνεδρίου της ΟΤΟΕ
Και τους εργαζόμενους στις τράπεζες
Απευθυνόμαστε σε κάθε έντιμο αντιπρόσωπο, σε κάθε συνδικαλιστή που θέλει να αγωνιστεί για την αλλαγή αυτής της εκφυλιστικής κατάστασης που επικρατεί στο συνδικαλιστικό κίνημα και να αλλάξει τους συσχετισμούς ώστε να ενισχυθεί η ταξική γραμμή που σταθερά και αταλάντευτα υπερασπίζονται οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ
Σήμερα απαιτείται ένα κίνημα ισχυρό, οργανωμένο στους χώρους δουλειάς που να παλεύει για την ανατροπή στην πράξη των αντεργατικών- αντιλαϊκών μέτρων, να ματαιώνει σχέδια και πολιτικές των κάθε λογής αστικών κυβερνήσεων.
Κίνημα που θα στηρίζεται στην ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων στη λήψη των αποφάσεων, στο σχεδιασμό και την οργάνωση του αγώνα σε συμμαχία με τα άλλα τμήματα της εργατικής τάξης.
Σήμερα είναι επιτακτική η ανάγκη της ενότητας των εργαζομένων, ανεξάρτητα από τη σχέση εργασίας τους.
Σήμερα είναι αναγκαία η συσπείρωση των εργαζομένων μέσα σε ένα σωματείο με ταξική κατεύθυνση σε κάθε χώρο δουλειάς που θα συγκρούεται με τις επιδιώξεις και τα σχέδια των τραπεζιτών.
Δεν έχουμε ανάγκη από ένα συνδικαλιστικό κίνημα που με αντιμνημονιακές κορώνες θα οδηγεί τους εργαζόμενους στα δίχτυα των τραπεζιτών. Ένα συνδικαλιστικό κίνημα που θα υπερασπίζεται την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των επιχειρήσεων μέσα από τον αντιμνημονιακό δρόμο.
Έχουμε ανάγκη από ένα συνδικαλιστικό κίνημα που στοχεύει να εξαλείψει την αιτία που δημιουργεί μνημόνια , έχει γραμμή ρήξης με τη μήτρα που γεννά τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις.
Δεν έχουμε ανάγκη από ένα συνδικαλιστικό κίνημα των γραφείων και των διαδρόμων, της εργατικής αριστοκρατίας και των σφουγγοκωλάριων της εργοδοσίας.
Έχουμε ανάγκη από ένα συνδικαλιστικό κίνημα που είναι ζωντανό στους χώρους δουλειάς εκεί που εντείνεται η εργοδοτική τρομοκρατία, έχουμε ανάγκη από συνδικαλιστές - κομμάτι των εργαζομένων - που δεν κάθονται στο τραπέζι με τους εργοδότες για να αποφασίσουν για λογαριασμό των εργαζομένων.
Είναι και δική μας ευθύνη να αλλάξει η πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος και από υπηρέτης των επιδιώξεων του κεφαλαίου να χαράξει πορεία με στόχους και αιτήματα που να υπηρετούν τις δικές μας ανάγκες.
Τώρα να αλλάξουν οι συσχετισμοί.
Να ηττηθούν οι δυνάμεις που στήριζαν και στηρίζουν το συμβιβασμό και την υποταγή.
Να ηττηθούν οι δυνάμεις που σπέρνουν τις γνωστές, περί καλλίτερης διαχείρισης, αυταπάτες στους εργαζόμενους. Σπέρνουν στους εργαζόμενους το συμβιβασμό και την υποταγή μέσα από το δρόμο του εφικτού.
Να μπει τέρμα στα εκφυλιστικά φαινόμενα και την αναξιοπιστία. Να αντιστοιχηθούμε με την οξύτητα της επίθεσης που δεχόμαστε.
ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟΣ
Συνάδελφε,
1) Στη σημερινή συγκυρία όπου ο ελληνικός καπιταλισμός διανύει την πιο βαθιά, στην μεταπολεμική περίοδο, κρίση του, είναι επιτακτική ανάγκη σχεδιασμένα, οργανωμένα και αποφασιστικά μέσα από τα σωματεία οι εργαζόμενοι , να εμποδίσουν την εφαρμογή αυτών των βάρβαρων αντεργατικών μέτρων και στην πορεία πάλι σχεδιασμένα και οργανωμένα να ανοίξουν το δικό τους δρόμο για μια οικονομία και ανάπτυξη που να διασφαλίζει την ικανοποίηση των δικών τους αναγκών. Προϋπόθεση για να δείξει αντοχή και πείσμα το κίνημα είναι η ανάδειξη των πραγματικών αιτιών και του χαρακτήρα της κρίσης που είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη και η εξουσία των μονοπωλίων.
Είναι φανερό πια ότι τα επιχειρηματικά κέρδη και το διαρκές κυνήγι του κέρδους ευθύνονται για την κρίση. Αυτά δημιούργησαν το χρέος. Αυτά ευθύνονται για το χρέος. Τεράστια κέρδη, απίστευτος πλούτος έχει συγκεντρωθεί, λιμνάζει, στα θησαυροφυλάκια των καπιταλιστών περιμένοντας να βρει διέξοδο σε νέες επενδύσεις να δώσει νέα περισσότερα κέρδη στους τραπεζίτες, στους εφοπλιστές, στους βιομήχανους, στους μεγαλοκατασκευαστές.
Για να επενδυθούν αυτά τα λεφτά στην οικονομία και να φέρουν νέα κέρδη πρέπει να μειωθεί «το εργατικό κόστος» να μειωθούν οι μισθοί, να περιοριστούν τα εργασιακά και ασφαλιστικά μας δικαιώματα, να εμπορευματοποιηθούν οι βασικές ανάγκες των εργαζομένων (πρόνοια, υγεία, παιδεία). Έτσι η οικονομία θα γίνει ανταγωνιστική, με τους εργαζόμενους «στο πάτο του βαρελιού» θα έλθει η ανάπτυξη. Σε αυτό το δρόμο ανάπτυξης είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσουν νέες συγχωνεύσεις και εξαγορές που θα συνοδευτούν από μαζικές απολύσεις.
Είναι χαρακτηριστικό ότι και στις χώρες του νότου και στις χώρες του βορρά και στις φτωχές χώρες και στις ανεπτυγμένες χώρες και στις χώρες που έχουν χρέος και στις χώρες που δεν έχουν, όλες οι κυβερνήσεις από νεοφιλελεύθερες μέχρι τύπου αριστερές, τσακίζουν μισθούς, πετσοκόβουν εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. 29 μεγαλύτερες τράπεζες στην Ευρώπη- ΗΠΑ και Ασία έχουν ανακοινώσει την περικοπή 160.000 θέσεων εργασίας από τις αρχές του 2011
Αυτή είναι η ανταγωνιστικότητα της ΕΕ.
2) Μέσα σε αυτές τις συνθήκες βαθιάς κρίσης, εξελίσσεται ο κύκλος συγχωνεύσεων και εξαγορών. Μετά την εξαγορά της Αγροτικής και της Γενικής από την ΠΕΙΡΑΙΩΣ, την εξαγορά της ΕΜΠΟΡΙΚΗΣ από την ALPHA και την επικείμενη εξαγορά της EUROBANK από την ΕΘΝΙΚΗ, δημιουργούνται στη χώρα μας 3 μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί όμιλοι. Οι συγχωνεύσεις αυτές και οι εξαγορές «ευλογήθηκαν» από τη λυκοσυμμαχία των Βρυξελών, την €€, και αντικατοπτρίζουν την ανάγκη του κεφαλαίου για την δημιουργία ισχυρών τραπεζικών ομίλων. Ομίλων με μεγάλη κεφαλαιακή επάρκεια, ομίλων προσαρμοσμένων απόλυτα στην πολιτική της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, στην πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων.
Το πρώτο πράγμα που κάνουν αυτοί οι όμιλοι είναι να φορτώσουν το κόστος της συγχώνευσης στους εργαζόμενους. Σε όλες τους τις ανακοινώσεις αναφέρουν το όφελος – κέρδος που θα έχουν από τη μείωση των λειτουργικών εξόδων. Και οι μισθοί μας, τα δικαιώματά μας είναι κόστος για τους τραπεζίτες που πρέπει με κάθε τρόπο να μειωθεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ALPHA υπολογίζει ότι με την απορρόφηση της ΕΜΠΟΡΙΚΗΣ θα προκύψει όφελος – κέρδος, από τη μείωση των λειτουργικών της εξόδων 150 εκατομμυρίων ευρώ ετησίως!!!. Δηλαδή ένα ποσό που αντιστοιχεί σε μισθούς 10.000 εργαζομένων ετησίως ή σε μείωση του «μισθολογικού κόστους» της ALPHA κατά 38% με βάση τα στοιχεία του ισολογισμού 2011.
3) Μέσα σε αυτό το καταιγισμό των εξελίξεων όπου οι εκάστοτε κυβερνήσεις υλοποιούν τις «ντιρεκτίβες» των Βρυξελών (και τα μνημόνια την ίδια πολιτική υλοποιούν) όπου το ένα αντεργατικό μέτρο διαδέχεται το άλλο και η εργοδοσία γίνεται όλο και πιο επιθετική, η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος έσερνε και συνεχίζει να σέρνει τους εργαζόμενους πίσω από τις επιλογές των τραπεζιτών. Η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, τα διάφορα Εργοδοτικά σχήματα υπηρέτησαν πιστά την πολιτική της ανταγωνιστικότητας. «Η πειθώ μέσω του διαλόγου» αποτελούσε το κυρίαρχο σύνθημα της ηγεσίας της ΟΤΟΕ και όταν το πράγμα «ξέφευγε» και οι εργαζόμενοι έδειχναν αγωνιστικές διαθέσεις τότε η ηγεσία της ΟΤΟΕ σήκωνε εμπόδια παραπέμποντας τη λύση των προβλημάτων σε χρονοβόρες νομικές διαδικασίες ή στα ευρωπαϊκά συμβούλια. Ακόμη και σήμερα συνειδητά κοροϊδεύουν τους εργαζόμενους. Καταγγέλλουν τις κυβερνήσεις για τους αντεργατικούς νόμους που αυτές ψηφίζουν τις θεωρούν υπεύθυνες και την ίδια στιγμή χωρίς να τους υποχρεώνει κανένας νόμος και καμία κυβέρνηση αλλά και χωρίς να έχουν την έγκριση των ίδιων των εργαζομένων, υπογράφουν επιχειρησιακές συμβάσεις με μειώσεις μισθών, κατάργηση επιδομάτων. Έχουν τεράστια ευθύνη για τη χαμηλή συμμετοχή των εργαζομένων στους αγώνες, για την εργοδοτική τρομοκρατία που έχει κυριαρχήσει σε μια σειρά τράπεζες, για τις αυταπάτες που έχουν καλλιεργηθεί ότι μπορούμε να εξαιρεθούμε από την επίθεση, όταν γύρω μας άλλοι κλάδοι δέχονταν την αντεργατική επίθεση. Εκκωφαντική ήταν η σιωπή της ηγεσίας της ΟΤΟΕ τόσο στο κλείσιμο των Συνεταιριστικών Τραπεζών όσο και στην επίθεση που δέχτηκαν οι εργαζόμενοι στην ΑΤΕ και Εμπορική το προηγούμενο διάστημα.
Το ίδιο υπονομευτική για την ανάπτυξη κινήματος η στάση του Αυτόνομου Δικτύου. Πρωτοστάτησαν στην διοργάνωση ημερίδας για τη κρίση από την οποία βγήκε το συμπέρασμα ότι «φταίμε όλοι, να βοηθήσουμε όλοι». Συσκοτίζουν το χαρακτήρα της κρίσης πότε με τα golden boys, πότε με τον καζινοκαπιταλισμό. Μιλούν για ανακεφαλαιοποίηση με όρους και στήριξη της πραγματικής οικονομίας κρύβοντας ότι οι μόνοι όροι είναι νέα αντεργατικά μέτρα, ότι το τραπεζικό κεφάλαιο θα χρηματοδοτεί επενδύσεις με κριτήριο το κέρδος . Φτιάχνουν σχήματα με δυνάμεις από την ΠΑΣΚΕ και πρόθυμους «αριστερούς» με στόχο να ετοιμάσουν συνδικάτα που θα εξυπηρετήσουν την κυβερνώσα αριστερά. Πλασάρονται σαν καλλίτεροι διαχειριστές και αγωνίζονται να πείσουν τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, τους βιομήχανους ότι είναι ικανοί να εξασφαλίσουν την απαραίτητη «κοινωνική συνοχή» για να «επενδύσουν», να αυξήσουν τα κέρδη τους. Έτσι δημιουργούν εμπόδια στην αγωνιστική δράση καλλιεργώντας την αυταπάτη στους εργαζόμενους ότι τα προβλήματά τους λύνονται μέσα από καλλίτερη διαχείριση, ένα «νοικοκύρεμα», μια καλύτερη διαπραγμάτευση. Αποπροσανατολίζουν και καθησυχάζουν τους εργαζόμενους ότι τα προβλήματα λύνονται μέσα από εκλογικές διαδικασίες και τα λύνουν οι κυβερνήσεις, χωρίς να θίγεται η εξουσία των μονοπωλίων που είναι η μοναδική υπεύθυνη για την εξαθλίωση του λαού.
Η πραγματική μάχη δίνεται
στους χώρους δουλειάς.
4) Εκεί η εργοδοσία υλοποιεί τη πολιτική της ανταγωνιστικότητας. Εκεί ο εργοδότης μας πιέζει να δουλέψουμε απλήρωτα, εκεί ο τραπεζίτης μας απειλεί με μεταθέσεις, μας εκβιάζει με απολύσεις για να δουλεύουμε όλο και παραπάνω, εκεί ο τραπεζίτης μας ξεζουμίζει. Εκεί έχει ανάγκη ο εργαζόμενος από συνδικαλιστικές ηγεσίες που δε συμβιβάζονται, που δεν «τα βρίσκουν με τους τραπεζίτες».
Εκεί υπάρχει ανάγκη για ένα γερό, μαζικό, ταξικά προσανατολισμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Ένα συνδικαλιστικό κίνημα που θα ασχοληθεί με τα προβλήματά μας στη δουλειά, που θα ασχοληθεί με το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε με τα χαράτσια, που θα ενδιαφερθεί για το σχολείο των παιδιών μας και πως θα αντιμετωπίσουμε το κλείσιμο βρεφονηπιακών σταθμών, τη συγχώνευση των σχολικών μονάδων, την έλλειψη «κονδυλίων » για τη θέρμανση των σχολείων, θα ενδιαφερθεί για το κλείσιμο νοσοκομειακών μονάδων, θα ασχοληθεί με το θέμα της Υγείας.
Χρειάζεται ένα συνδικαλιστικό κίνημα που θα μπει μπροστά θα οργανώσει τον αγώνα για να αποτρέψει απολύσεις, μειώσεις μισθών, αφαίρεση δικαιωμάτων. Χρειάζεται ένα συνδικαλιστικό κίνημα που σε συντονισμό με το συνδικαλιστικό κίνημα άλλων κλάδων της οικονομίας θα μπει μπροστά θα βάλει τέλος στις θυσίες των εργαζομένων για τη πληρωμή του χρέους και θα διεκδικήσει να γίνει αφέντης του πλούτου που παράγει.
Συνάδελφε,
Με τη ψήφιση του μνημονίου 3 και του προϋπολογισμού παίρνονται νέα σκληρά μέτρα και έρχονται και άλλα. Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, του Νότου ή του Βορρά, του Φούχτελ ή του Ολάντ πνέει ό ίδιος αέρας. Επιβεβαιώνεται ότι το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης όποια μορφή διαχείρισης και να εφαρμοστεί απαιτεί φτηνούς εργαζόμενους, τσάκισμα δικαιωμάτων.
Όσοι υποστηρίζουν ότι ο καπιταλισμός και η ΕΕ μπορούν να διορθωθούν να γίνουν ανθρώπινοι κοροϊδεύουν τους εργαζόμενους, υπονομεύουν την αποτελεσματικότητα των αγώνων.
Σε αυτές τις συνθήκες προβάλλει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, ο σχεδιασμός της οικονομίας με κριτήριο τις ανάγκες. Σε αυτό το δρόμο μπορεί η διέξοδος από την κρίση να είναι σε όφελος των εργαζομένων. Σε μια τέτοια οικονομία μπορεί οι τράπεζες να έχουν διαφορετικό χαρακτήρα και ρόλο.
Συνάδελφε,
Χρόνια τώρα ανοχής σε αυτούς τους συμβιβασμένους συνδικαλιστές δεν κατάφεραν να σώσουν ούτε μια από τις κατακτήσεις που είχε η προηγούμενη γενιά εργαζομένων. Χρόνια τώρα αυταπατών κάνουν τη ζωή των εργαζομένων όλο και χειρότερη. Ακόμη και στο τεράστιο πρόβλημα Υγείας σύσσωμη η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ (ΠΑΣΚΕ/ΔΗΣΥΕ, ΔΑΚΕ, Αυτόνομου Δικτύου/ΣΥΡΙΖΑ, διάφορα εργοδοτικά σχήματα) διέσπασε την ενότητα του κλάδου, καλλιέργησε αυταπάτες στους εργαζόμενους και τους οδηγεί πελάτες στις ασφαλιστικές εταιρείες. Την ίδια πορεία ετοιμάζεται να ακολουθήσει και το μεγάλο θέμα της επικουρικής σύνταξης.
Συνάδελφε αντιπρόσωπε στο 30ο Συνέδριο,
Σου απλώνουμε το χέρι και σε καλούμε να ενισχύσεις το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα να συσπειρωθείς στη γραμμή ΡΗΞΗΣ & ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ με τους τραπεζίτες
ΠΑΜΕ, να γίνουμε μια γροθιά
να γκρεμίσουμε
μνημόνια και αφεντικά
